Verdiepingsopdracht 3: interview met een naast betrokkenen 

Interview met Anita van Lier 

Interviewen is vragen stellen aan een ander. Een interview is een vraaggesprek. 

Stap 1 stel de ander op zijn gemak 

Kijk de ander aan, geef een hand, glimlach en zeg bv goedemorgen. 

Stap 2 leid je interview in 

Begin je interview met een korte inleiding.  

Waar gaat het interview over 

Wat is het doel van dit interview 

Wat gaan we met deze informatie doen 

Hoelang het interview gaat duren 

Waarom je juist deze persoon wilt interviewen over dit onderwerp 

 Stap 3 stel je vragen 

Stel open en gesloten vragen en vat de antwoorden samen 

 Stap 4 sluit het interview af 

Houd de tijd in de gaten. Ga niet langer door dan je van tevoren hebt gezegd. Ben je eerder klaar mag je natuurlijk wel eerder stoppen. Stel tot slot de volgende 2 vragen; 

Heeft u belangstelling voor het eindresultaat? Zo ja, dan zorg ik dat u dit krijgt. 

Mag ik u bellen of mailen als ik bij het uitwerken nog dingen niet snap of extra info nodig heb.  

Stap 5 neem afscheid.  

 

Interview met Anita van Lier

Haar broer Hennie is 64 jaar en woont sinds kort in een verpleegtehuis nadat hij vanaf zijn 25e zelfstandig heeft gewoond met zijn ouders en later Anita als zijn mantelzorgers. 

 Anita is een oud-collega waar ik een prettig contact mee heb. Hierdoor was het gemakkelijk om haar te interviewen en voelde we ons direct bij elkaar op ons gemak. Hierdoor verliep het gesprek erg prettig en hoefde ik haar dus niet meer op haar gemak te stellen.  

Ik heb telefonisch contact met haar gezocht en haar de opdracht en het doel daarvan uitgelegd. Ook heb ik verteld dat ik bij deze opdracht meteen aan haar en Hennie moest denken. En dat het me interessant leek om haar te interviewen.   

Doordat ik haar telefonisch al goed geïnformeerd had, konden we toen het gesprek plaatsvond bij haar thuis direct starten en was een verdere uitleg niet meer nodig gaf ze aan.  

We hadden wel vaker over haar broer gesproken, maar we zijn er nog nooit zo diep op ingegaan. Ik vond het erg prettig en ik merkte dat er veel emotie bij haar zit/bij komt kijken. Zeker toen ze vertelde dat ze altijd voor hem klaar zou staan. Toen hebben we allebei een traantje weggepinkt. Wat me het meeste is bijgebleven is dat er vroeger mensen waren waarvan de kinderen niet bij Anita mochten spelen omdat haar broer gehandicapt is. Ik kan dat niet begrijpen, ik voed mijn kinderen heel anders op en hoop dat ze dit later ook zo op hun eigen kinderen overbrengen.  

We hebben ons niet helemaal aan de tijd gehouden zoals hierboven beschreven, maar dat komt natuurlijk doordat Anita en ik bekende van elkaar zijn. Ik heb wel alle vragen (die ik van tevoren op papier had gezet) aan haar gesteld. Maar ik heb er ook gaandeweg het gesprek spontane vragen aan toegevoegd om een vollediger antwoord te krijgen. 

Nadien vertelde ze dat ze het fijn vond om er op deze manier over te praten. “Ik lijk wel en celebratie” En op de vraag of ik haar nogmaals mocht benaderen bij onduidelijkheden antwoorde ze volmondig “ja!”  Ik heb haar beloofd om het eindresultaat te mailen.    

 

• Wat is Hennie voor een persoon? Kun je hem omschrijven? 

Hennie is een vrolijke frans die het leven neemt zoals het komt. Met een grapje en grolletje kun je veel bij hem bereiken.  

• Hoe is jullie band?  

Onze band is goed. Hij is eigenlijk altijd blij als we elkaar zien. 

• Vind je het moeilijk om een verstandelijk beperkte broer te hebben?  

Vroeger heb ik het wel is moeilijk gevonden om een broer te hebben met een handicap. Van sommige ouders mocht hun kind niet bij mij komen spelen. Die dachten dat mijn broer wel is agressief kon worden. Maar dat was helemaal niet zo. Nu ik ouder ben, begrijp ik dat enigszins wel, maar ik vind het nog steeds jammer dat sommige mensen zo onwetend en kortzichtig zijn.  Ons Hennie is de liefste mens die ik ken.   

 

• Welke beperkingen heeft Hennie? 

Hij is Spastisch in armen en benen. Kan moeilijk praten en vergeet dingen snel.  

• Wat is de reden waarom je voor je broer zorgt? 

Mijn ouders zijn in 2004 gestorven. Ik als enige dochter voelde me direct verantwoordelijk. Mijn andere broer heeft dit veel minder. Hij komt wel op bezoek maar bemoeit zich verder nergens mee.  

• Vind je dit niet moeilijk? 

Soms wel ja, oneerlijk ook, maar goed… Het is zoals het is.. Onze Geert (haar man) doet veel voor mij en ons Hennie. Mijn broer moet of gaan werken of is op vakantie.  

• Ben je weleens over je eigen grenzen heen gegaan? 

Vaak genoeg… Nu bijvoorbeeld: Zijn verpleeghuiskamer moet ingericht worden en dan wil hij dit en dan weer liever dat. Dan blijf ik maar slepen met spullen terwijl ik hartstikke moe ben.  

Of toch in het verpleeghuis op bezoek gaan terwijl ik doodmoe ben en het eigenlijk niet meer trek en dan toch maar weer zijn bril schoonmaken en zijn gehoorapparaat omdat hij dat op dat moment wil.  

 

• Ik hoef je dus niet te vragen of het zorgen voor Hennie zwaar is?  

 

Soms wel… je bent toch in allerlei opzichten het aanspreekpunt en er wordt vaak beroep op je gedaan. Als het me te veel wordt neem ik contact met mijn andere broer en probeer ik hem aan het werk te zetten, maar dat lukt lang niet altijd.  

 

• Is de zorg ten opzichte van vroeger veel veranderd? 

Ik begrijp niet precies wat je bedoeld?  

• Nou, of de zorg voor Hennie anders is nu hij ouder wordt?  

Jazeker, hij draagt nu een bril en gehoorapparaten en ik merk dat hij steeds meer gaat vergeten. Hierdoor kan hij ook niet meer op zichzelf wonen. 

• Voel je je schuldig nu Hennie in een verpleegtehuis woont? Heb je daardoor zelf nu meer rust?  

Ik voel me niet schuldig dat hij en een verpleeghuis woont. Ik kan niets aan de situatie veranderen. Vind het alleen heel erg jammer voor hem. Ik blijf mijn best doen en zal altijd voor hem klaar blijven staan wat er ook gebeurd!  

 

• Waarom woont Hennie nu in het verpleegtehuis? 

 Hij woont nu in het verpleegtehuis omdat zijn geheugen steeds verder achteruit is gegaan, daarbij is hij incontinent geworden en heeft hij moeite met zelfstandig eten. Het ging thuis echt niet meer.. Ik heb nu aan de ene kant wel meer rust, maar de zorg zal altijd blijven. 

 

• Maak je je zorgen over de toekomst? 

Natuurlijk maak ik me zorgen over de toekomst! Ik hoop voor hem dat het kleine beetje wat hij nog zelfstandig kan, dat hij die vaardigheden nog een tijdje mag behouden. Ook dat zijn geheugen niet verder achteruitgaat en geen levend kasplantje wordt… 

• Hebben jullie het al wel eens over de dood gehad? En zo ja, kan hij zijn wensen kenbaar maken? 

Daar hebben we het vaak genoeg over gehad, maar daar is hij heel nuchter over. 

“Begraaf me maar in jullie tuin of daar bij jullie in de bossen want da weet ik zelf dan toch niet.” 

 Aan degene die achter blijven denkt hij niet.